Time to say goodbey

‘Now I have the time of me live, oh I never felt this way before….’

Luid zingend rijden we met z’n viertjes over een verharde weg in de hoop dat het nog lang verhard blijft. De trip heeft ons op verschillende plaatsen gebracht waar ik zeker van weet dat ik daar anders nooit terecht was gekomen. Van het ene gat naar het nog grotere andere gat waar zelfs Dreumel nog groot bij lijkt!! Vooral veel gereden dus, weinig actiefs ondernomen en vooral genoten van het laatste echte weekje Afrika. We hebben overnacht in East London, Chintsa, Coffeybay, Port St. John en Hocksback.

De trip van afgelopen week stond in het teken van allerlei woorden waar een heel verhaal aan vast zit.
Allereerst het woord ontwijken. Het ontwijken van allerlei kuddendieren zoals schapen, koeien, geiten, apen, ezels, paarden en natuurlijk de afrikaanse mens niet te vergeten. Zoveel dieren heb ik de afgelopen vier maanden bij elkaar geteld nog niet eens op de weg zien lopen. Een fatsoenlijke omheining kennen ze hier niet waardoor er ineens een stel koeien op de snelweg staan waar we luid zingend voorbij razen met 120 kilometer per uur. Veel slechte momentjes voor je hart en veel situaties om even diep je adem in te houden dus!!
Een lekker kippetje met of zonder veren of een mooi wit geitje voor de kerst kond je zo voor een paar rand op de kop tikken. Even een blik in de ronde werpen en er stond er wel weer een ergens iets te verkopen. Gelukkig hadden we de achterbak al vol zitten en zou een geitje daar niet mee bij passen.
Misschien moet ik toch ingaan op het handelsvoorstel van Hennie een paar reisverhalen terug, in het Noorden van het land is hier veel meer animo voor en weet ik zeker dat alles niet aan te slepen is!!

Daarnaast stond de trip in het teken van hobbelen, de weg richting het Noorden is een stuk slechter dan de weg richting het zuiden waardoor we menig gaten en kuilen, stenen en rotsen hebben moeten ontwijken. Een bordje met nog 60 kilometer te gaan lijkt helemaal niet ver maar op een weg waar je nog geen 20 rijd duurt het toch echt een eeuwigheid en vraag je jezelf menig maal af waar we in toch helemaal naartoe rijden en vooral hoelang de weg nog gaat duren zonder iets of iemand tegen te komen..

Ook het woord Wipers mag tijdens het navertellen van de trip niet vergeten worden. Onze Wipers, in de volksmond ook wel ruitenwissers genoemd, werkte niet helemaal zoals wij van ze verwachten.
Aan het begin van de trip leek het helemaal goed te komen en gingen ze nog keurig heen en weer maar al snel begonnen ze wat mankementen te vertonen. Zodra de ene naar links ging, ging de ander naar rechts waardoor deze buiten de auto uitstak. Hop maar even stoppen op de snelweg, even de auto uit, ruitwissertje terugklappen en weer verder rijden. Dit hebben we erg lang vol weten te houden totdat we om de 300 meter weer met onze gevarenlichten stilstonden op de weg en het ons iets te gevaarlijk werd. We kregen het advies van de garage om het raam even met een aardappel in te smeren. Helpt altijd!! Hier hadden we toch onze twijfels over maar in het volgende dorp was er een Handy man die wel even naar de ruitenwissertjes wilde kijken. Zo gezegd zo gedaan, helaas dachten de Wipers daar anders over en bij onze volgende stop deden ze niks meer. Een man was zo aardig om de zekering te vervangen (wat daarna nog een keer gedaan moest worden) en de trip kon weer rustig verder gaan.
Nu hoor ik jullie denken, ruitewissers. Als je ze niet aanhebt gaan ze toch ook niet kapot. Inderdaad als je ze niet aan hebt nu komen we bij het volgende woord van onze reis. REGEN!!!
Toen we vorige week wegreden begon onze vooruit aardig vol te druppelen en helaas is het zo goed als niet meer gestopt. Het leek alsof de regens ons achtervolgde of wij stomweg achter de bui aanreden. Overal waar we kwamen had net de zon geschenen en de volgende dag was het of bewolkt of het regende. Niet het weer wat je verwacht van Zuid-Afrika maar wel een goede voorbereiding op Nederland.
Helaas komt ook het woord inbraak voor in ons reisje. Tijdens het eten belde Heidi op dat er ingebroken was in de woonkamer van ons Robin huis. Ze hebben ‘gelukkig’ alleen de cd en de dvd speler meegenomen en zijn verder niet in onze slaapkamers geweest waar meer persoonlijke dingen lagen. Wel een gekke gedachten of eigenlijk enge gedachten dat je weet dat andere mensen in je huis zijn geweest. Ze hebben wel wat geprobeerd bij de kamer van Vera maar het hek ze tegen weten te houden. Het is een raar verhaal omdat niet alles helemaal lijkt te kloppen in onze ogen maar daar wil ik me niet te druk over maken. Er zijn geen persoonlijke spullen weg en gelukkig was Heidi niet thuis op het moment dat het gebeurde en dat is vooral het belangrijkste…

Bij het woord backpackers verschijnt er een dikke grijns rondom mijn gezicht. Tjonge jonge wat hebben we hier wat dingen meegemaakt. De eerste nacht een avondmaalt bij de backpackers gehad en na een drankje en een spelletje monopoli gingen we lekker onder het wol. Terwijl we onze tandjes staan te poetsen was het avondmaal bij de buurman iets anders gevallen (of het was de drank) maar hij stond het er even goed uit te gooien waardoor ik mijn tanden nog wel drie keer wilde poetsen. Even later verplaatste hij zich naar buiten om lekker bij het hutje nog de laatste restjes naar buiten te werken voor de nacht kon beginnen. Avontuur 1.
In het volgende dorp opzoek naar het Backpackers waar Ingrid al eerder met Khaya had geslapen.
Na heel wat rondjes door het dropje te hebben gereden konden we de weg echt niet vinden.
We kwamen telkens uit bij het restaurantje waar ze hadden gegeten maar het probleem was dat ze daar heen zijn gelopen door het water en dat kon onze auto toch echt niet aan. Na heel wat rondjes, kijkend naar het backpackers terwijl de weg spoorloos lijkt te zijn bleken we aan de verkeerde kant van het dorp te zitten en konden we er vanaf deze kant nooit komen. Daar aangekomen hadden ze geen slaapplek bij elkaar en rest ons niks anders dan verder zoeken. Avontuur 2.
In Port St. Johns hebben we ons hoogtepunt bereikt. Om goed voorbereid voor de dag te komen werd er een telefoontje gepleegd naar het Backpackers met de vraag of er nog plaats was. Geen probleem, van harte welkom, we zien jullie zo! Helemaal mooi, na heel wat gehobbel kwamen we aan bij ons Backpackers. Een man stond ons al op te wachten, ik zou hem graag willen omschrijven maar hier kan ik echt geen woorden voor vinden. Ondanks een raar gevoel toch maar even een kijkje binnen nemen. Nadat we een soort woonkamer doorgelopen waren kwamen we bij een hokje waar we met z’n vieren konden slapen. Het rook naar wiet, de muziek stond snoeihard en er waren alleen oude vieze mannetjes. De man vertelde er wel even bij dat we het raampje dicht moesten houden want aan de andere kant zat het slangenpark en anders kon er een slang naar binnen kruipen…
Dat vroeg om meer uitleg waardoor we achter hem aan naar buiten liepen en daar zijn slangenparkje mochten bewonderen. Een kooitje met wat cavia’s trok al snel de aandacht van Marjella’s met de woorden, och wat schattig. Deze woorden waren van korte duur toen de man haar zin onderbrak met de woorden. Dat is het slangenvoer. Okeee.. nu was het echt tijd om naar de buren te gaan.
Een logde met een werkelijk waar prachtig uitzicht over de zee waar we twee nachten zijn gebleven en lekker hebben ontspannen. Avontuur 3
We hebben genoten van de plaatselijke hapjes en drankjes. Ik noem ze voor het gemak maar plaatselijk want volgens mij komt daar een keer in de maand een vrachtwagen om voedsel te brengen, we gingen naar de pizzeria waar ze geen pizza’s meer verkochten omdat er geen ingrediënten meer waren. Ach dan maar iets anders, een kippetje met slappe friet of een steak vol vet en rood of rijst met kip. Klagen waren we die avond goed in maar volgens mij zaten we aan het eind van de maand te wachten op de vrachtwagen want werkelijk waar alles was op tot de champignons en cola aan toe!! Avontuur 4
In Hocksback stond bij de backpackers een man achter de receptie die me een party stond te slissen. We knikte allemaal ja maar bijna niemand kon hem verstaan. Op een routekaart tekende hij een pad met een markeerstift zo breed dat je al niet meer wist waar je heen moest. Met de sleutel en zijn routebeschrijving mochten we zelf even een kijkje gaan nemen bij de slaapplaats. Een leuk terrein maar geen Pipin (want dat stond op de sleutel) te vinden. De huisjes die we tegenkwamen hebben we geprobeerd maar waren niet open te krijgen. Wij terug naar de receptie om verhaal te halen waarna de man vol verbazing wat uitsliste in de vorm van Are you joking? Na wat heen en weer geslis kwamen we erachter dat het niet de naam was die op de sleutel stond.. heel logies dus. Om ons niet opnieuw voor schut te zetten zijn we in de auto gestapt en naar iets anders gereden. Avontuur 5

Het was een leuke ontspannen week waarin we vooral veel van Afrika hebben gezien en heel wat uurtjes in de auto hebben doorgebracht. Daarna was het dan toch echt tijd voor het allerlaatste weekend in Port Elizabeth. Omdat we de verjaardag van Heide afgelopen week hebben gemist hebben we het zaterdag met haar gevierd. We zijn uit eten geweest en hadden wat cadeautjes voor haar gekocht. Vanavond gaan we nog even lekker met z’n alle braaien om de tijd helemaal goed af te sluiten. Morgen gaan ze ons met z’n alle uitzwaaien op het vliegveld, super leuk en lief!!
Helaas en tot mijn grote spijt is het klimtoestel nog niet geplaatst. Ik had het heel graag gewild voor de sponsoren zodat zij kunnen zien wat er met het geld is gebeurt en ik ze kan vertellen hoe het resultaat was omdat ik me even kind had kunnen voelen door er op te klimmen en te schommelen maar dat is weer typisch iets Afrika’s.
Het andere bedrijf probeert de spullen deze week te leveren betekend ze leveren het na de vakantie, we bellen je morgen terug betekend we bellen je gewoon niet, we willen graag iets voor je beteken betekend we willen je graag helpen maar wel op mijn tempo en de woorden het wordt geregeld betekend eigenlijk we kijken er wel eventjes na als we een keer tijd hebben.
Kortom veel beloftes maar helaas niet veel resultaat. Niet getreurd, ik ga er zeker voor zorgen dat het speeltoestel na de vakantie alsnog geplaatst wordt en dat we met z’n kunnen genieten van het eindresultaat!!!
Na 21 Reisverhalen, 215 reacties, 52250 bezoeken op mijn site, 13 weken stage, 3 weken vakantie (jaja ik weet het), 39 kaartjes (zelfs nog wat onderweg) is het nu toch echt voorbij.
Zonder al die kaartjes, reacties, e-mailtjes, telefoontjes en trouwe lezers van mijn site had ik hier met een heel ander gevoel gezeten. Ik wil iedereen ontzettend bedanken voor alle moeite die jullie hiervoor hebben gedaan want vergeten zijn jullie mij zeker niet dat heb ik wel gemerkt!! Ik vond het ontzettend fijn om alle verhalen met jullie te kunnen delen en het doet me dan zo goed om te weten dat er zoveel mensen met je meeleven en je blijven volgen. Enorm bedankt, dat waardeer ik echt!

In een voor mij veel te legen kamer probeer ik een eind te maken aan mijn allerlaatste reisverslag wat ik vanuit Zuid-Afrika zal schrijven. Ik kijk naar mijn koffers die gepakt in een hoekje staan te wachten om terug te reizen naar huis en ik kijk naar de rugzak die er bij is komen te staan.
Een hele grote rugzak die ik de rest van me leven met me mee zal dragen vol met leerzame en vooral de goede herinneringen en ervaringen van mijn tijd in Zuid-Afrika.
Met een gevoel van tevredenheid kijk ik terug op de afgelopen maanden, wat een avontuur!!
Ik heb zoveel gezien, gedaan, geleerd en ervaren. Onbeschrijfelijk wat je mee kunt maken in vier maanden tijd. Het is een reis die ik een speciaal warm plekje in mijn hart ga geven om het zo nooit meer te vergeten.

Ik heb genoten!!
Liefs xxxxx