Afscheid nemen bestaat niet.. ?

Terwijl Marjella en ik deze middag aan het strand van een cocktail zitten te genieten realiseren we ons heel goed dat het eind van de tijd in Zuid-Afrika steeds dichter bij komt. Vandaag nog precies twee weken te gaan voordat we de sneeuwschoenen uit de kast halen en terug richting Nederland vertrekken, het aftellen is nu echt begonnen. Afgelopen week stond daarom ook in het teken van afscheid nemen. Afscheid nemen van stage, van de liefste kindjes, van mijn collega’s, van de organisatie en van het township project.
Afscheid nemen is nooit leuk en dat zal het ook nooit gaan worden, alleen afscheid nemen met de gedachten dat je diegene nooit maar dan ook echt nooit meer terug zal zien is helemaal rot...

Bij afscheid nemen hoort ook een afscheidsfeestje en kadootjes. Ik wilde op stage met de kids een middag een dvdtje kijken met lekkere popcorn, chips, snoepjes, koekjes en drinken met prik, kortom dikke pret!! Daar moesten op maandag wat boodschappen voor worden gedaan.
Daarnaast wilde ik graag iets kopen voor de begeleidsters van de kids van huis 9 om ze te bedanken voor mijn leuke tijd maar ook om ze een hart onder de riem te steken voor al het zware werk wat ze doen. De kinderen zijn niet altijd even aardig en dan komt de grote mond toch snel uit bij de Child Care Workers omdat zij er dag en nacht voor de kinderen zijn. Daarnaast schiet het eigen gezin er vaak bij in als ze een weekend moeten blijven of geen geld hebben om de taxi naar huis te betalen.
Ik wilde ze wat geven waar ze echt wat aan zouden hebben, iets waarmee ze met hun gezin van kunnen genieten in plaats van geld en ik kwam al snel uit bij voedsel. Met een groot winkelwagentje en wat geld opzak liep ik wat door de winkel te struinen. Bij alles vroeg ik mezelf af of het echt bruikbaar zou zijn en vooral wat eten ze in hemelsnaam zelf?!
Na een tijd in de winkel te hebben rondgelopen kwam ik tevreden naar buiten met twee wasmanden (want dat is altijd bruikbaarder dan een doos) vol met eten. Voor beide: een kilo aardappelen, een groot blok vlees, een gezinsrol kip, macaroni, macaronisaus, bonen in tomatensaus, blik perziken , ontbijtgranen, houdbare melk, danoontjes, snoepjes (lange jan), stickers, aanmaak, zak chips, spelletje van Anne-marie, glitterpennen van Vera, afwasmiddel en zeep.
Een mooi pakket dacht ik zo…

Woensdag was het Wereld Aids dag in Afrika. Om de kinderen wat bij te brengen over aids mochten de studenten, wij dus, met een paar jong volwassenen kids van MTR naar een cabaretier in een buitentheater. Na wat schrijnende verhalen over mensen met aids kwamen er al snel voorwerpen op tafel. Op het podium werd even haarfijn uitgelegd (en uitgebeeld) hoe het gebruiken van voorbehoedsmiddelen te werk ging. Waarvoor ze goed zijn en wat je er mee moet doen.
Nog met de voorlichting in ons achterhoofd kwamen we terug op het terrein van MTR, hier werden we geacht bij een afscheidsfeestje van een mevrouw aanwezig te zijn. Leuk en aardig maar niemand van ons wist van wie we afscheid gingen nemen. Met de gedachten ‘we herkennen haar vast wel als ze de deur binnen komt gelopen’ namen we plaats tussen haar collega’s. Na heel wat bedankwoordjes en ontzettend veel tranen was het tijd om afscheid te nemen van Rita, een gezette vrouw die werkzaam was in de keuken. Toen ik aan de beurt was heb ik toch maar even eerlijk opgebiecht dat ik haar helemaal niet ken, maaar daarbij wel even gezegd dat ik aan de rest van de mensen kon zien dat ze een gewaardeerd persoon was. Schijnbaar een mooie speech want het werd beloond met een lekkere dikke knuffel en een aai over de bol.

Die middag was mijn eigen afscheid met de kids. Na eerst de popcorn verbrand te hebben in de magnetron hebben we een dvd van Barbie gekeken en heel vee gesnoept. Ik had natuurlijk weer veel te veel ingeslagen onder het motto, even lekker verwennen! Aan ieder feestje komt ook weer een eind en tegen vier uur was het toch echt tijd om afscheid te gaan neme van elkaar.
Eerst heb ik de Child Care Workers even apart genomen om ze de wasmand te geven. Terwijl ik met de wasmand naar voren kwam en ze bedankte voor de leuke tijd begint de Child Care Worker te huilen. Het was een groot geschenk voor haar gezin zo’n mand vol voedsel net voor de feestdagen, dit had ze helemaal niet verwacht en ze was er zo gelukkig mee. Wat ze niet wist was dat er in de wasmand ook nog een plastic zak met vlees zat. Ze was al zo gelukkig dat ik dit bijna niet durfde te zeggen, bang dat ik haar iets aan zou doen. Toen ze de tas opende begon ze er bij te springen en kon ze me niet vaak genoeg knuffelen en bedanken. Dit moment heeft me echt geraakt, iemand die zo gelukkig is met voor ons normaal eten omdat ze nu zeker weet dat ze tijdens de feestdagen wat te eten heeft terwijl ik me druk heb gemaakt over het feit of de kleur van de wasmand wel goed was.
Oh.. wat een bittere realiteit zeg!! Ik moet er niet te veel aan denken en vooral genieten van het feit dat je twee gezinnen een onwijs leuke kerst bezorgd maar ik bedenk me dan meteen dat ik daar zit over twee weken, twee dagen kerst te vier. Niet met een stukje vlees, nee ook nog eens lekkere aardappeltjes, groentje, soep vooraf en een toetje na…

Stage wilde ons ook bedanken voor alles wat we hebben gedaan kregen we donderdag een gamedrive door Addo Elephant park aangeboden. Die ochtend kwamen we aan op stage en was het geld helaas nog niet beschikbaar. Na een lang verhaal, wat ik jullie wil besparen, konden we alleen nog in de middag naar Addo. Helaas moest hiervoor het eindgesprek met onze schooldocent wijken. Het was een beetje vervelend gelopen die dag maar alsnog hebben we kunnen genieten van een Game drive, lekker tussen de planten door en nog een keer olifanten spotten!!

Iets meer dan drie maanden geleden reed ik voor het eerst naar missionvale helemaal onder de indruk van alle krotjes en armoede wat ik daar zag, vrijdag reed ik voor het laatst naar missionvale en onbewust zijn die krotjes en armoede nu een ‘gewoner’ beeld geworden. Na wat gespeeld te hebben werden we door de kinderen en de directeur bedankt voor onze hulp. Ook de zusters kwamen nog even de hand schudden en hoopte ons over een aantal jaren terug te zien. Een leuk afscheid en het was vooral een leuke tijd. Ondanks dat je niet heel veel voor de kinderen kon doen omdat ze zich zelf vermaakte heb ik wel het idee dat je iets voor ze bij hebt gedragen door er te zijn en ze aandacht te geven als ze dat willen.

Omdat Talitha nog een verjaardagskadootje tegoed had zijn we vrijdagavond lekker met z’n tweeën naar de film geweest, haar ouders zijn weer terug in Nederland. Een ideaal moment om even van de afleiding te genieten en lekker een film te kijken zonder na te denken.
Zaterdag was een absolute topdag!! We zijn naar Jeffreysbay gereden om dit keer spierpijn op te lopen door het paardrijden in plaats van het surfen. Willie (het paard) stond er al helemaal klaar voor en kon niet wachten totdat ik op zijn rug sprong om een gewaagd ritje te maken. Na heel wat gestap vroeg ik me steeds meer af waar die actie dan bleef. Na een lang pad afgereden te hebben kwamen de zandduinen in beeld. Willie werd steeds onrustiger en ik was erg benieuwd wat ons te wachten stond. Toen de zee in beeld kwam waren Willie en zijn vriendjes niet meer te houden en veranderde de zojuist rustige stap in een heel erg vlotte, steeds snellere galop.
De zee kwam dichter en dichter in beeld totdat ik het zoute water kon proeven. Wille veranderde in een zeepaardje en bleef maar door het water galopperen. Het water spetterde alle kanten op en zeik maar dan ook zeik nat kwamen we het water uit en kwamen de paarden eindelijk tot stilstand. Tsja.. wat nu.. zo ver als je kon kijken zagen we duinen, zand en zee maar geen kleine huis op de prerie waar onze paarden weer op stal gezet moesten worden en al helemaal niet de Gids die ons zojuist nog begeleiden. Omdat ze weigerde terug te gaan hebben we ze hun eigen weg laten gaan en liepen ze netjes terug naar hun stal. Het was echt een heerlijke rit, lekker galopperen over het strand en door de zee omringt door prachtige natuur.
Nadat de rest van de groep gearriveerd was zijn we huiswaarts gegaan om daar lekker op de bank te ploffen voor een leuke film.

De volgende dag nog even op pad geweest voor wat souvenirtjes en daarna lekker bij het strand nog wat gedronken om ons voor te bereiden op de grote verbouwing. Die middag hebben we Vera’s kamer totaal verbouwt tot 7 persoonsslaapkamer voor de Sinterklaasavond!! De kamer lag vol met matrassen, huisgenootjes, pepernoten, gevulde speculaas, schuimpjes, chocolade pepernoten en taai taai. Wij kwamen hier zeker niks te kort, ik heb hier onderhand al meer pepernoten op als dat ik normaal in Nederland eet.
Iedereen uit huis had drie kadootjes gekocht en we hebben een leuk dobbelspel gedaan. Ik tevreden geëindigd met twee afrikaanse kookboekjes categorie soep en dessert (mijn eigen gekochte cadeau), een bodylotion setje en een klein Afrikaans verjaardagskalendertje met foto’s van allerlei dieren.
Om de Sinterklaasvreugde helemaal ten top te laten stijgen konden Ingrid en ik het niet laten om onszelf als Sint en Piet te verkleden met de meegebrachte spullen door het thuisfront. Wat een resultaat, Ingrid als Piet en ik als Sinterklaas, we werden meteen herkend maar dat mocht de pret niet drukken. Even een klein woordje over iedereen uit het grote boek en een handje pepernoten en een kleine flutkadootje van Piet. Die nacht hebben we bijna niet geslapen maar het was zeker een hele geslaagde avond en ik heb er echt van genoten!!

Komende week zijn Marjella en ik al vrij en willen we nog wat verplichte en onverplichte dingen gaan ondernemen. Verplicht: nog een keer terug om afscheid te nemen van het personeel van stage, Marjella’s schoenen ophalen in Jeffreysbay die ze heerlijk heeft laten staan na het paardrijden.
Onverplicht: shoppen in Greenackers, lekker op het strand liggen in Jeffreysbay? Terrasjes pakken en vooral genieten van de laatste weekjes. De avonden zitten al goed volgeplant en zaterdag gaan we er nog een weekje tussenuit maar daarover aan het eind van de week nog wat meer.

Xxxx
Baie Liefde!

Ps. Het speeltoestel is onderweg maar schiet niet heel erg hard op. helaas komt hier de afrikaanse mentaliteit om de hoek kijken. De een moet het geld overmaken en de ander blijft maar wachten en ik.. voel me vooral machteloos en wacht nu even af hoe het deze week gaat lopen. Hoe dan ook, het speeltoestel gaat er komen. Is het niet nu dan in het nieuwe jaar!!