Hutjes krotjes en nog eens hutjes...

‘Ik heb een man, zijn naam is Jan. Hij schopt me hier, hij schopt me daar, hij schopt me bijna naar het ziekenhuis, ook al vragen ze hoe dat kan, hij blijft mijn man’

Dit is mijn eerste (in Nederlands vertaald) afrikaans liedje wat ik hier heb geleerd en deze zal ik ook niet snel meer vergeten. Toen wat kinderen dit aan het zingen waren tijdens het knutseluurtje had ik nog niet helemaal door waar het over ging. Nadat ik vroeg of ze het wat langzamer konden zingen begon ik steeds meer woorden te herkennen en schrok ik van het feit dat dit lied uit de mond van 7 jarige komt. Het geeft meteen goed weer hoe de kinderen hier kijken naar de relatie tussen een man en een vrouw .

Mijn eerste hele stageweek zit erop. Afgelopen week heb ik vooral alle indrukken op me af laten komen. Jeminee wat kunnen mensen van elkaar verschillen zeg, voor mij rare dingen worden hier normaal gevonden en andersom. Ik heb mezelf de afgelopen week wat op de achtergrond gehouden om te kijken hoe het hier precies te werk gaat en hoe ik me hier moet gedragen. Ik heb woordjes geleerd, gehinkeld, geknutseld en zelfs stukjes gelezen uit‘Sneeuwitjie en de sewe dwergies’.
Een dag in huis 9 ziet er voor de kinderen ongeveer zo uit. De kids staan op om half 6, doen dan de klusjes van die dag, ontbijten en worden opgehaald om naar school te gaan. Iedereen kind komt dan op verschillende tijden thuis en eten warm. Ze hebben dan tot half 5 de tijd om dingen voor hun zelf te doen. Dan begint het huiswerkuurtje, ieder kind is verplicht om huiswerk te maken. Ook al heb je geen huiswerk dan moet je nog iets gaan doen, sommen opschrijven, letters oefenen, tekenen, zolang het maar iets is wat je hersenen stimuleert. Om half 6 wordt er brood gegeten en wordt de hele hut schoongemaakt. Om half 7 wordt er gekeken naar de soap ‘7de straat’(of zoiets) Een afrikaanse GTST soap waar blijkbaar iedereen gek op is.
Om 7 uur is het tijd voor de bijbel, jawel Lindy leest iedere avond uit de bijbel!! Het is niet zomaar even iets voorlezen het is een heel ritueel. Alle kinderen staan in een kringetje en er wordt iemand uitgekozen die een stukje uit de bijbel mag voorlezen, na deze wijze woorden sluit iedereen zijn ogen om vervolgens om beurten de heer te bedanken op zijn eigen manier. Daarna neemt iedereen elkaars hand en wordt het onze vader opgezegd om vervolgens met elkaar een kwak liedjes te zingen over de heer, Jezus en al zijn volgelingen. Aangezien ik jaren op meisjeskamp ben geweest zal ik er over een paar weken eens een hitkraker tegenaan gooien. Eens kijken wat ze hier vinden van: ‘2 van de.. krokodil en de oerangoetang, 2 wollige schapen en een kruipende slang’.
Voor diegene die meisjeskamp kennen een groot succes voor andere een volkomen onbekend lied, maar toch altijd leuk om even uit te proberen!
De komende weken zal ik steeds meer zelf gaan ondernemen en een rol gaan spelen in het leven van deze kindertjes. Ik heb er de volste vertrouwen in dat het goed gaat komen, het is nu alleen nog even aankijken hoe ik me het best aan kan passen aan deze cultuur.

Vrijdag ben ik met wat huisgenootjes naar het project van Marjella geweest in een Township genaamd Misson Ville. Toen we aan kwamen rijden zag ik een groot dal van een berg vol met hutjes, krotjes en andere dingen waar ze in wonen. Het rustige wat droevige muziekje op de achtergrond in onze auto maakte het plaatje helemaal compleet. Wat een triest beeld, het lijkt me zo erg dat je nu al weet dat je leven altijd hetzelfde zal blijven en je nooit beter zult krijgen. Op het project waren ze erg blij met onze komst en we konden meteen onze handen uit de mouwen steken. Sandwiches besmeren met een visprutje wat enorm stonk naar rarara vis. Aangezien de meeste niet zo van vis hielden heb ik de taak op me genomen om de broodjes te besmeren met die smurrie. Nadat de 80 broodjes waren besmeerd was het tijd om met de kinderen te spelen. Ze vermaakte zich uitermate met een bal, springtouw en een frisbee en hebben denk ik nog nooit gehoord van het woord playstation of de WI.

Het is de bedoeling dat Marjella wat dingetjes gaat bedenken om de kinderen te vermaken in de tijd dat ze wachten om opgehaald te worden vanuit school. Het is erg leuk om ze te vermaken maar sommige zijn zo zielig. Ik moet eigenlijk niet zeuren maar ze dragen zo’n stinkende lucht met zich mee en bij sommige zie je als ze lachen een smoeltje met alleen maar rotte tandjes, dat is wel wat minder. Je merkt dat daar gewoon geen geld voor is en de kinderen het er maar mee moeten doen. In de middag kwam er een drumleraar om de kinderen te leren djembeen. Aangezien blanke mensen daar toch nog wat bijzonder zijn kregen we een privésessie, erg leuk! Veel gespeeld en na wat geoefen kregen we een klein showtje zei hij van ongeveer een uur.

Ik denk dat wel dat het goed is als ik dit erbij blijf doen. De kinderen van MTR smit hebben het nog best goed als je het vergelijkt met deze kinderen in het echte Afrika. Het voel voor jezelf ook goed om je in te zetten voor andere mensen, je vergeet dan ook even dat ze zo stinken en niet veel toekomst hebben.

Nog helemaal vol van de indrukken van de dag stond er in de avond de Township tour van Khaya op de planning. Na een formulier te hebben ondertekend voor je eigen aansprakelijkheid, wat me nogal zorgwekkend maakte, parkeerde we onze auto’s bij het politiebureau. Na een korte toespraak te hebben gekregen van een voorbijlopende zatte ‘burgemeester’ kon onze tour beginnen.
Juice en Prof, twee locals, hebben ons begeleid door de straten van Walmer Township. Wat is dat bizar, het ene hutje na het ander krotje en het ging maar eindeloos door. Ik kreeg het idee alsof ik op kinderpark liep en geloof me die kinderen bouwen nog mooiere hutten voor drie dagen als de hutjes waar ze hier hun hele leven lang in verblijven. Onderweg werd diverse malen gevraagd of we een foto wilde maken en ze die daarna terug mochten zien. Achteraf helemaal niet gek want dat is de enige manier waarop ze kunnen zien hoe ze er die dag bijlopen. Nog nadenkend over het geen wat ik allemaal zie sta ik ineens bij een luxe parkje midden in het Township. De overheid heeft hier echt geen moment over nagedacht en heeft alleen maar punten willen scoren ben ik bang. Een mooi grasveldje, lekkere bankjes, leuke lantarenpalen. Dit geld hadden ze beter kunnen besteden aan dekentjes en elektriciteit, daar hadden ze veel meer aan gehad!!

Een stukje verder zaten twee vrouwen wat dingen te verkopen. Je zult verwachten iets handgemaakt van oude zakken of stukken touw? Maar nee daar lagen ingewanden open en bloot te koop op een tafeltje in de goot. En alsof dat nog niet alles was, er kwam iemand aanlopen die er gewoon iets van kocht! Ik wil veel dingen doen om te ervaren hoe de andere cultuur is, maar ingewanden eten valt bij mij niet onder het kopje: Nu we er toch zijn.
Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk hoe het er daar aan toe gaat. Omdat maar de helft van het Towhship elektriciteit heeft zijn de bewoners zelf maar even aan de slag gegaan. Onder al het vuil, door de modder en in plassen water liggen elektriciteitsdraden professorisch aan elkaar gebonden, daar kan geen kroonsteentje tegenop! Daarbij doen de mensen hun behoefte in een emmer die 2 keer in de week wordt omgeruild, plassen buiten tegen het huisje aan en stoken een vuurtje om hem vervolgens binnen te zetten voor de warmte. Ik keek mijn ogen uit, helemaal toen we uitgenodigd werden om een huis van binnen te bekijken. Ik kon in het donker al zien dat het er niet best uit zag maar toen ze een lichtje voor ons aanstoken…. In een vierkant hokje van ongeveer 3 bij 4 wonen vier volwassenen en vier kinderen. Ze slapen op ‘matrassen’ op de grond, dicht bij elkaar om warm te blijven en waar ze zich wassen is me nog steeds een raadsel.

Na de vrouw wat geld te hebben gegeven voor haar vriendelijke ontvangst was het tijd om wat te drinken in de lokale bar om vervolgens richting ons ‘restaurant’ te lopen. In een hal stonden drie tafels keurig gedekt op ons te wachten. Na een voorgerechte van spinaziesoep hebben we genoten van de dansjes van de plaatselijke kinderdansgroep. Zo snel en soepel heb ik kinderen nog niet vaak zien bewegen, je zult alleen al van het kijken spierpijn krijgen joh!Er werd nog even een volkslied tegenaan gegooid en daarna mochten we genieten van ons hoofdgerecht, kip met een soort pap van rijst en pompoen. Alleen al het feit dat deze mensen er zo hun best op hebben staan doen maakt het lekker!
Na afscheid te hebben genomen van de locals vertrok ik richting mijn huisje met zwembad, schoonmaakster, koelkast, magnetron, oven, wasmachine, waterkoker, koffiezetapparaat, tv en natuurlijk niet te vergeten een lekker bed met daarop 3 dekens alleen al voor mezelf.Wat een contrast, jeetje wat doet je dat beseffen dat je het heeeel erg goed hebt en helemaal niet mag klagen over het trage internet en de buitenlandse tv zenders.

Zaterdag waren we door de stagebegeleidster van Vera en Ingrid uitgenodigd voor een Cricketwedstrijd. Zonder enig benul te hebben van de spelregels en het doel van het spel vertrokken we vol goede moed richting het Cricket stadion voor de wedstrijd: Warriors vs Wayamba Elevens
Na eerst rustig gekeken te hebben naar onze mede tribunegenoten kreeg ik door voor welke team we moesten klappen en wanneer we Ohhh moesten roepen. Toen het spel eenmaal op gang kwam begon ik steeds meer door te krijgen wat de bedoeling was en dat maakt het wel aantrekkelijker om te kijken.
Achter ons op de tribune zaten de look a like ‘Knoiers’ een vrolijk fiedeltje te spelen waardoor het publiek steeds fanatieker begon te juichen. Eenmaal 3 uur verder werden de laatste punten gescoord voor de Warriors en konden we naar huis met de overwinning in de pocket! Dat maakte de toch lichtelijk saai wordende wedstrijd helemaal goed! Ik vond het leuk om er een keer bij te zijn maar ben er wel achter dat Cricket niet helemaal mijn sport is.

Zaterdagavond hebben we nog even geprobeerd opnieuw het spelletje ‘vind de kakkerlak in je cocktail’ te spelen maar dit keer waren de cocktails without animals en daardoor erg smakelijk.
Om toch ons jagensinstinkt eventjes de vrije loop te geven. Hebben we onszelf gister voor 20 euro 2,5 uur uitgeleefd op elkaar met verfballetjes, jawel we zijn wezen Paintballen. Na meteen de grootste hoeveelheid verfbommetjes ingeslagen te hebben vertrokken we richting de eerste baan. Omdat we maar met 6 personen waren werden er nog 2 mensen bijgevoegd. Ik had het zo voor mekaar dat ik bij ze in het team zat, heb ze toch liever bij me dan tegen me, je weet maar nooit hoe agressief ze uit de hoek komen als ze eenmaal aan de slag gaan!
Na heel wat balletjes mis te hebben geschoten kreeg ik het steeds beter onder de knie om vervolgens vol zelfvertrouwen de tweede baan te betreden. Zodra je daar geraakt werd moest je het spel verlaten en diegene die het langst overbleef was de winnaar oftewel had geen pijn. Tot mijn grootte vreugde werd ik pas op het eind van het spel geraakt en voelde ik er bijna niks van. Op de laatste baan werd het spel helemaal echt doordat er allerlei huisjes stonden waarin je jezelf kon verstoppen. Vol met adrenaline probeerde ik iedereen van het andere team uit te schakelen, samen met mijn teamgenootjes is het dan ook gelukt om het andere team uit te schakelen. Het was een erg leuke middag en aan de nu nog rood met paarse plekken van sommige andere te zien ben ik erg blij dat ik niet zo vaak geraakt ben. Het weekend is dit keer weer voorbij gevlogen en morgen begint weer een gewone stagedag waarbij ik al uit kijk naar aankomend weekend!

Ik kan niet vaak genoeg zeggen dat ik het ontzettend leuk vind dat zoveel mensen mijn blijven volgen
maar als ze zelfs gaan mailen of het volgende verhaal er al bijna aankomt wordt het wel heel erg, haha super tof!! Ik spreek bij deze met jullie af dat ik voortaan na het weekend een nieuw (iets te lang) reisverhaal erop zet. Nu ik eenmaal bezig ben met stage en steeds meer een vast ritme begin te krijgen beleef ik vooral in het weekend veel dingen en kan ik daarna lekker op mijn gemak de verhaaltjes schrijven.

Nog zo’n 16 reisverslagen te gaan, ik ben er klaar voor!!
xx Liefs