Afrika got talent

Ik ben afgelopen week nog even op het feit gedrukt dat Port Elizabeth de Windy City wordt genoemd. Lekker in het zonnetje zat ik te genieten van mijn gebakken eitje, komt er een gigantische windvlaag die met brute kracht mijn eitje van mijn brood af laat vliegen.... en het enige wat je kunt doen is simpelweg toekijken hoe je met moeite gebakken eitje verder vliegt.

Na dit weekend lekker uitgerust te hebben van Kaapstad was het zondagavond tijd om de auto’s uit de garage te halen. Na wat geprutst te hebben met de auto van Marjella vroeg ik mezelf toch lichtelijk af of het niet aan de auto kon liggen.. En ja hoor, nog geen 10 minuten later stonden Dirk en ik achter de auto te duwen.. op mijn slippertjes glijdend over het gras. Langzaam maar zeker kwam er beweging in en draaide de auto de weg op om vaart te maken. Na wat heel wat geduw, gelach en gegier kwamen we toch echt tot de conclusie dat hij niet meer zou starten..!
Marjella weet wel wat ze weggeeft, vorige week bood ze heel lief aan om samen de kosten van haar auto te delen zodat ik niet zonder auto zit nu Talitha weg is..doet hij het niet eens!! haha

Omdat je bij de douane in Afrika maar voor 90 dagen een visum krijgt en we langer hier blijven stond Home Affairs die maandag op het progamma. Op advies zijn Marjella en ik vroeg gegaan omdat er een wacht rij kan zitten. Er zaten inderdaad al aardig wat mensen te wachten en zijn we netjes achteraan gaan zitten om te wachten op onze beurt. Omdat er twee loketjes open waren ging de rij extra snel en waren we al naar drie kwartier aan de beurt. In ons beste Engels probeerde we de wat chagrijnig kijkende vrouw uit te leggen dat we ons visum wilde verlengen. Geen probleem, even een formuliertje van twee kantjes invullen en opschrijven waarom we langer willen blijven. Wij de rij uit en het formulier zoals gevraagd ingevuld en in een leeg vakje geschreven dat we langer wilde blijven.
Terug naar het loketje om de vrouw te vertellen dat we al klaar waren, ze keek ons wat raar aan en vroeg waarom we geen brief hadden geschreven want dat had ze toch echt aan ons gevraagd? Aangezien we beide niet helemaal begrepen wat we daar dan op moesten schrijven vroeg Marjella heel lief aan de mevrouw of we dat dan op de achterkant van het formuliertje mochten doen?
Na de woorden Jeeeeesuuus Christ.. kregen we een wit velletje om elkaar vervolgens weer afwachtend aan te kijken. Er werd een dossier voor ons aangemaakt waar wat gegevens in werden gestopt en we konden nog een keer de rij uit om te gaan betalen.
Na 2,5 uur is ons visum goed gekeurd en moeten we nu wachten totdat we nog een keer terug kunnen komen voor de stempel in ons paspoort.

Afgelopen week stond in het teken van allerlei talenten. Allereerst stond donderdag met stage het Circus op de planning. Na wat paarden, honden en kamelen was het tijd voor wat indrukwekkendere talenten zoals de vuurspugende mannen, een vrouw hangend aan een hoepel en een meisje wat over glas liep en zich vol zelfvertrouwen op een spijkermat liet vallen. Ik heb een aantal keren mijn hart vastgehouden en vol bewondering gekeken naar het geen wat ze daar presteerde. De kinderen vonden het erg leuk en hebben zich goed vermaakt dus dan is het al snel een geslaagde middag.
Vrijdagavond was het tijd voor onze eigen talentjes van MTR bij de talentenshow. Doordat ik veel op kantoor moest werken afgelopen week heb ik niet zoveel kunnen helpen als gehoopt. De kinderen hadden zelf al een dansje ingestudeerd en in de avond hebben ze nog mooie hoeden gemaakt van de boa’s die ik ze had gegeven. Er waren verschillende optredens en de een kreeg de zaal op zijn kop door te zingen en de ander door waanzinnig te dansen. In de jury zat Dr. Watson en Miss Port Elizabeth, wat voor de kinderen heel veel betekende. Ondanks dat mijn meisjes niet hadden gewonnen was het een zeer geslaagde avond met veel jonge talentjes.

Berend, een vriend van Dirk, speelt iedere zondag in een kerkband. Aangezien we nog nooit in Father’s house zijn geweest leek het ons wel een bezoekje waard. Bij binnenkomst leek het net een concertgebouw joh. Voorin was een verhoging waarop de band stond opgesteld en daarachter hing een groot diascherm waarop je mee kon lezen met de tekst. Nadat we persoonlijk verwelkomd warenn speelde de band wat hippe liedjes waarop geklapt, gedanst en gezongen werd. Hierna hield een man een preek over de relatie met god. Een leuke en vooral grappige preek waarin hij deze relatie vergeleek met een relatie tussen personen. Het was helemaal niet een soort kerk wat ik had verwacht en dat maakte het extra leuk om een keer mee te maken. Deze manier van geloven is niet voor mij weggelegd maar ik neem zeker mijn petje af voor de overtuiging waarmee de jongeren hier over god praten.

Aankomende week staat er een rustig programma geplant voor stage. Op dinsdag en woensdag moeten we de hele dag presentaties bijwonen voor al het personeel van MTR. Gelukkig ben ik niet uitgekozen om de presentatie te houden en mag dat een andere studenten doen, in het Engels.. Jihaa!!
Op donderdag is het golfdag voor de sponsoren van MTR. Overdag moeten we hier bij zijn om hier en daar te helpen om ons vervolgens in de avond om te kleden voor een chique diner. Ik ben benieuwd wat het gaat worden..
Dit weekend willen we nog leuke dingen gaan doen met Dirk omdat hij woensdag terug naar ons koude kikkerlandje vliegt en hij ons zal achterlaten met 6 meiden.

Zoals de meeste weten is mama geld in aan het zamelen zodat ik er hier iets wat goeds kan doen voor de kinderen van Missonvale en MTR Smit. We zitten inmiddels al op een super mooi bedrag waar ik iedereen niet vaak genoeg voor kan bedanken!
Om ervoor te zorgen dat ik dingen aanschaf die echt nodig zijn heb ik vrijdag gesproken met de hoofdzuster van Missionvale. Toen ze het bedrag hoorde kwamen er wat vrolijke kreten uit en werd ik, en jullie dus ook, enorm bedankt. Aankomende week gaan ze bij elkaar zitten om te kijken waaraan ze het geld het beste kunnen en willen besteden en aan het eind van de week hoor ik daar wat meer over.
Ik voelde me nu al een soort Wendy van Dijk van hart in aktie toen ik ze mocht vertellen wat we voor elkaar hebben gekregen, laat staan hoe het voelt als we het hier ook echt uit kunnen voeren en ook nog eens wat goeds kunnen doen bij MTR Smit Children’s Haven… GEWELDIG!!