Hart in Aktie, aflevering 2

Omdat ik door alle leuke dingen van de afgelopen weken af en toe eventjes vergeet dat ik hier ook voor school ben was het maandag tijd voor mijn huiswerk. Ik heb de rest van de dag verslagen getypt en mezelf verdiept in mijn leerboeken. Dit moet ook gebeuren en aan het eind van de dag geeft het je wel een goed gevoel omdat je nu weet dat je volgende week weer leuke dingen kan gaan doen omdat je die dag al heel wat hebt kunnen verzetten.

Woensdagochtend werd ik om 7 uur gewekt door mijn wekker die echt wel wat uurtjes later had mogen gaan. Toen ik mezelf eindelijk zover had om het bed uit te komen om me klaar te maken voor een nieuwe stagedag gevuld met presentaties wierp ik een blik naar buiten en zag de regendruppeltjes tegen het raam aan spetteren. Nu kon de dag echt gestolen worden..
Na geluisterd te hebben naar de presentaties was het tijd voor de examentest (met de antwoorden naast zich) zat iedereen ijverig te pennen. Omdat Talitha en ik niks meer konden doen besloten we dingen te gaan regelen voor de individuele begeleiding. Na een leuk gesprek met Dr. Watson hebben we geld gekregen om materialen te kopen voor de kinderen zodat we zo snel mogelijk kunnen beginnen
Zij zou even gaan mailen voor een ruimte en wij zijn vertrokken richting het Shopping centre om inkopen te doen. Heerlijk om door de winkels te lopen en bij ieder ding af te vragen hoe de kinderen zouden reageren als ze daar mee mogen werken. Een winkelmandje vol klei, stickers, kerstpapier, stiften, glitterlijm, krijt, kwasten verf en nog meer spullen schoof over de toonbank en verdween in de kofferbak van onze auto.

Nadat we de portemonnee goed leeg hebben gemaakt was het tijd voor de tweede uitzending van Hart in Aktie. Na vrijdag het goede nieuw bij Missonvale gebracht te hebben was het de beurt aan MTR Smit Children’s Haven. De directrice, Dr. Watson, bracht al allerlei kreten uit bij het horen van het woord inzamelingsactie, nadat ze het bedrag te horen kreeg kwamen er twee flapperende handen bij en was ze niet meer te stoppen. Ik werd belaagd met Thank you’s, God blessed you’s en veel Ooee Aaaah, Waaauw en awesome’s. Dr. Watson heeft me nogmaals doen realiseren dat 400 euro voor hier echt heel veel geld is en dat ik enorm trots op jullie mag zijn. Na een heeeeelleeee dikke knuffel bood ze aan om samen iets leuks uit te gaan zoeken de komende weken speciaal voor de kinderen.

Die avond heb ik welgeteld 2 euro betaald voor een bioscoop kaartje om vervolgens 2,5 uur te kunnen genieten van de film Eat, Pray, Love. Een mooi verhaal over een jonge vrouw die rond gaat reizen omdat ze verandering wilde in haar leven en ondertussen in allerlei verhalen en situaties terecht komt. Met een tevreden glimlach op mijn gezicht en met heel veel rondspokende ideeën in mijn hoofd lag ik die avond lekker in mijn bed na te genieten van de, ondanks de slechte start, toch zeer geslaagde dag.

Donderdagnacht werd ik opgeschrikt door wat harde klappen en opnieuw tikte de regendruppels luid tegen mijn raampjes aan. Dit keer heel wat harder als de ochtend daarvoor, het goot met bakken uit de lucht en werd afgewisseld met heel wat onweer. De volgende ochtend zag ik Vera met wat emmers schouwen en zag de bui al hangen. Een lekkage voor de kamerdeuren van Vera en Ingrid en ook nog een bij de kamer van Anouk. Na gebeld te hebben met Khaya kwamen ze erachter dat er meer huizen last hebben van de harde regenval omdat ze dit weer in deze tijd van het jaar niet gewent zijn.
Met de gedachte in mijn achterhoofd dat de golfdag afgelast kon worden maakte ik me klaar voor stage. Bij aankomst kwam mijn gedachte snel uit en kregen we de dag vrij omdat het veld waarop ze zouden spelen niet te betreden was en het evenement zou verzet worden naar een andere dag.
Jammer want was benieuwd hoe het eruit zou gaan zien maar wie weet krijgen we die kans nog.

We zouden dit weekend naar KoffieBay gaan maar aangezien het ver rijden is en je van het weer niet op aankunt werd de bestemming gewijzigd naar stormsriver in het tsitsikamma gebied.
Vrijdagmiddag was het meteen tijd voor onze eerste actieve activiteit: Ziplining. Dit is avontuurlijk van kabelbaan naar kabelbaan suizen om tijdens dit gebeuren te genieten van de mooie natuur en de watervallen. In een uur tijd wisselde kabelbanen van 41 meter tot 211meter zich af.

Zaterdag ging het avontuurlijk, sportief weekend verder en kon de actie pas echt beginnen.
Om 7 uur liep het wekkertje af om vervolgens vanaf 9 uur tot 1 uur op het water liggen spartelen in een opblaasband: Tubing!! Je kunt het vergelijken met raften, met je armen peddelend ga je door de rivier wat afgewisseld wordt met wilde stroomversnellingen, wat watervalletjes en heel veel uitstekende rotsen waar het een kunst is om jezelf recht te houden. Ik vond het leuk om te doen en ik moet zeggen dat ik aardig bleef zitten. Helaas moest ik er ook aan geloven , nadat onze gids vertelde dat je jezelf goed vast moest houden voor de waterval van 2 meter zat ik wat gespannen te wachten op wat er komen ging. Het eerste stukje kwam ik goed door en ik zag de waterval steeds sneller in zicht komen. Voordat ik doorhad dat de tube onder me uit glipte lag ik al lekker in het water te spartelen.
Na een paar uur kregen we de kans om van een rots af te springen, aangezien ik het bungeejumpen over heb geslagen vond ik het tijd om het sprongetje van 7 meter te wagen. Na met wat moeite op de rots te zijn geklommen sprong ik wat voorzichtig de diepte in om met een plons in het water te belanden. Het zag er enger uit dan dat het voelde en vrolijk peddelde we weer verder voor om nog wat actiemomenten te beleven. Omdat de rivier extra hoog en wild was en de gids dacht dat wij het zo naar ons zin hadden kregen we waar voor ons geld en werd de tour verlengt. Heel leuk, maar verlenging betekend ook een ander uitstappunt dan anders. Na al het peddelen, inspannen en lachen stond ons nog een klim te wachten voordat we onze appenpakkies uit konden trekken.
Het was een onwijs leuke activiteit en de foto’s waren zeker de moeite waard om terug te kijken,
het ging van lachende gezichten tot zeeeer gespannen gezichten. Van in de tubing tot ver naast de tubing. Van vast hangend mensen in de bosjes tot gestrande mensen op de rotsen.

Komende week ga ik mijn eerste individuele opdrachten doen met de meiden van huis 9. Ik heb er onwijs veel zin in omdat ik nu al mijn ideeën en plannetjes in werkelijkheid kan brengen. Ik ben erg benieuwd hoe ze hier op zullen reageren en hoe het me afgaat.

Nog precies één weekje en ik mag thuis hier van het vliegveld afhalen om na al het geknuffel twee weken lang leuke dingen met ze te doen. Ik ben hier nog allerlei dingen aan het regelen zodat het zeker een onvergetelijke reis voor ze gaat worden. Ik kan niet wachten totdat ik ze weer zie, het is nog niet zo heel lang geleden maar als je eenmaal weet wanneer ze komen dan begint het steeds meer te kriebelen…

Dikke kussen vanuit hier!
xxx