Bij Lindy op de koffie,

(Lindy)
Het is zondagavond, 20.00 uur en ik zit op het bed wat foto’s te bekijken van afgelopen week terwijl het thuisfront druk om me heen de koffers aan het pakken is voor de terugreis. Tjonge jonge wat kunnen de weken snel voorbij vliegen! Maandag 25 oktober schoof beetje bij beetje het wijzertje van de klok richting 5 uur.
Vol spanning en vreugde zat ik te wachten totdat we eindelijk naar het vliegveld zouden rijden om ze op te halen. Ik zie ons nog staan, Marjella in aanslag met het fototoestel en ik druk pratend over van alles wat ik dacht nog even kwijt te moeten om de tijd te doden. Ik zag de eerste mensen door de deur komen en na een paar mensen hoorde ik iemand in mijn oor roepen Jaaa daar zijn ze!!! (waar foto’s toch niet goed voor zijn he Marjella..) Daar kwamen ze dan aan, groepje oranje….mijn familie! Heerlijk, het lange wachten werd beloond met een paar lekkere knuffels en kussen.
De reis en het genieten kon beginnen...

En dat hebben we de afgelopen weken zeker gedaan, het waren twee weken waarin ik volop heb genoten, gebromd, gelachen en heel veel heb meegemaakt. Heerlijk samen zijn met je eigen familie terwijl je geniet van al het moois van Afrika. We hebben nog genoeg stof over om thuis nog lang over na te praten en het was zeker een trip om nooit meer te vergeten. Deze week wordt mijn kortste reisverhaaltje van de afgelopen weken en draag ik het stokje voor één keer over aan de rest van de familie. Het is nu hun beurt om onze belevingen van afgelopen weken op papier te zetten voor nu en voor later.


Bij Lindy op de koffie

Het was zondagmiddag en alle koffers zijn nog een keer nagekeken en gewogen en onze trip kan beginnen. Annemarie, Paul en Franka reizen mee naar Dusseldorf om ons uit te zwaaien op deze lange reis, die verliep via Madrid en Johannesburg naar Port Elizabeth.

Na 27 uur onderweg staat Lindy al te wachten met een bordje : Groepje Oranje (welke in ons gezin als we uitgaan ons herkenningspunt is) en trots liepen wij naar haar toe met onze zelfgemaakte oranje broche. Heerlijk om ze weer te zien en te kunnen knuffelen.

De eerste 2 nachten hebben we in PE geslapen bij het nette Treetops guest House. De eerste avond lekker een maaltje gegeten aan het strand van PE en voor slechts 8 euro p.p. (Hier een hele normale prijs.) De volgende dag hebben we in het huis van Lindy genoten van een gezamenlijk ontbijt en zijn we naar de kust gereden om daar even lekker rond te kuieren en bij te kletsen. Terwijl we even lekker een bakkie zaten te drinken gebeurde er iets waar Lindy en haar huisgenoten al heel lang op zaten te wachten. Daar komen tot 2 keer toe een groepje dolfijnen langs zwemmen. Lindy was door het dolle heen en belde meteen haar huisgenoten dat het ons de 1e dag al was gelukt, waar zij al die tijd al naar uitkijken! Een hele leuke ervaring.

Die middag hebben we een bezoek gebracht aan het kinderhuis MTR Smit waar Lindy stage loopt. We hebben eerst een kijkje genomen op het kantoor van directrice Drs Watson en hebben daar kennis gemaakt met enkele medewerkers. Daarna zijn we richting huis 9, het stage huis van Lindy, gegaan Alle 18 meisjes (tussen 8 en 14 jaar) zaten netjes in de huiskamer te wachten om de mensen van “oversee” te ontmoeten. Zelfs de Auntie, de begeleidster die het geheel overdag runt, zat in haar netste kleding om ons te ontmoeten. Nadat we alle kinderen een knuffel hadden gegeven en zij zich hadden voorgesteld hebben de meisjes ons hun kamers laten zien. Dit waren ruimtes met 2 stapelbedden en een kastje voor elk kind. Ieder kind wilde wat aandacht en wilde allemaal tegelijk bij ons en aan ons zitten. Om ons kennis te laten maken met de Afrikaanse taal heeft een meisje ons een Afrikaans sprookje voorgelezen. Toen we er achter kwamen dat het Afrikaans heel veel op onze Nederlandse taal leek, gingen de gesprekken stukken gemakkelijker. Na het uitdelen van wat klein speelgoed en lekkere snoepjes was het tijd om de dagelijkse routine weer op te pakken : het huiswerkuurtje. Daarbij konden ze onze hulp goed gebruiken en daar waren wij niet de beroerdste voor. Jacco kaftte wat boeken, Inge en Cobie maakte huiswerk en tekeningen met ze, Drea heeft geholpen met het lezen en Lindy keek bij iedereen wat over de schouder mee. Na het huiswerkuur hebben we een fotosessie gehouden en weer geknuffeld om daarna afscheid te nemen. Een goed gevoel om dit gezien te hebben, maar we waren beladen door het feit dat deze kinderen allemaal een trieste achtergrond hebben. Eigenlijk zijn deze kinderen goed af, ze krijgen op tijd eten, kunnen naar school en hebben een eigen bedje om te slapen maar het blijft raar. Hopelijk is er voor hun een goede toekomst weggelegd. Eén opmerking is wel blijven hangen. Toen Lindy Jacco voorstelde als haar vriend zei een kind: Ow, dan wordt je nu geslagen…. We schrokken er wel een beetje van dat de kinderen dit hier zo in hun dagelijkse opvoeding als normaal beschouwen.

Toen was het alweer woensdag en vertrokken we al vroeg om de beroemde Garden route van 860 kilometer richting Kaapstad te rijden. Een mooie weg met veel bekijks, mooie bergen, dan weer groen, dan weer oranje. Langs de kant stonden veel bomen, struiken die in de knop stonden om te gaan bloeien, maar ook al, ondanks de lente, veel dorre stukken begroeiing door watergebrek. Gigantisch waren de uitzichten over de baaien en de oceanen. Het contrast dat we zagen was de armoede. De townships, hele woonwijken gebouwd van pallets, golfplaten en plastic zakken. Het is gek, maar je raakt er heel snel aan gewend dat er zo veel townships langs de wegen staan, als je zoveel kilometers op een dag maakt. Van een gastheer begrepen we dat 40 % van de bevolking zo woont. De mensen die werk hebben of soms n dagje kunnen werken kunnen een ‘gigantisch’ inkomen ontvangen van ongeveer 100 tot 150 rand per dag. Dat is dus tussen de 10 en 15 euro.

Even niet over nadenken en genieten van onze vakantie. De eerste dag kwamen we in het Tsitsikammapark. Toen we ons omgekleed hadden in onze korte broeken en klaarwaren met insmeren, kwamen we er achter wat Tsitsikamma betekende, namelijk waterrijk. Na een hapje, drankje en warmere kleren aangetrokken te hebben, zijn we begonnen aan een flinke wandeling en zijn we via rotsen naar een kloof geklommen. We hebben heerlijk genoten van de natuur en zelfs enkele walvissen boven het water uit zien komen. Toen we onze slaapplaats gingen opzoeken via een kilometer rood stuifpad kwamen we aan op de Tannenhof. Daar werden we ontvangen door Peter, een wat oudere boer die het verblijf liet zien. Twee prachtige houten woningen in zijn keurig onderhouden achtertuin. We zaten net of we kregen bezoek van de vrouw des huizes Nikkie die ons verwelkomde met een heerlijke eigen gebakken bananenmuffin en een waterval aan vragen en verhalen over ons heen gooide. Peter regelde voor ons een plaats aan een buffet in een restaurant in de buurt en na een goede nachtrust en een gezellig ontbijt kwamen we terug bij onze hutten en werden verwelkomd door een groep apen. Hierna vertrokken we richting de watervallen. Lindy had geregeld dat we zouden gaan Ziplinen. Gelukkig kregen we een goed tuigje om en hebben we genoten van de 8 kabelbanen waarmee we over de bruine en wilde rivier zoefden, ook wel coca cola rivier genoemd. Ondanks dat het voor Drea een hele belevenis was met haar hoogtevrees heeft ze, net als wij, toch kunnen genieten van de mooie watervallen en meren.

Omdat deze dag in het teken van de overwinningen stond zijn we die middag naar een vogelpark, the Birds of Eden,geweest. Cobie en Lindy waren druk bezig met het schieten van de mooiste plaatjes terwijl Jacco en Drea genoten van de diverse vogelsoorten en Inge overal tussendoor schoot om de vogels te ontwijken.

We trokken weer verder over de route van die dag te beëindigen in Mosselbaai, een mooie stad gelegen aan een lange baai. De zoektocht naar de afgesproken slaapplek viel niet mee en na onderhand de hele stad te hebben doorkruist kwamen we in een buitenwijk bij een prachtig gelegen woning met een super uitzicht op de Indische oceaan. Na van de zonsondergang te hebben genoten werden we door een shuttlebusje van een eetgelegenheid gratis opgehaald om in de stad te gaan eten. Tijdens het ontbijt kregen we van de eigenaar Ben de tip om af te wijken van de route en een alternatieve route via Bredasdorp te rijden. Dit was een heel avontuur, een stoffig pad vol kuilen en gaten en dat ongeveer vier uur lang.
Onderweg kwamen we aan bij stichting Maasveren, een pont die bij ons allen in het geheugen gegrift staat. Een stalen kabel was over het water gespannen waaraan twee mannen ons met een ketting het water over trokken. Wat een verschrikkelijke baan hadden deze mannen. Cobie en Lindy hebben ook even geholpen maar zij vonden het echt heel zwaar. Onbegrijpelijk dat dit soort slavenwerk nog bestaat. We vervolgden ons stoffige pad en ondanks de mooie natuur en tractoren, waar Jacco meer in geïnteresseerd was, begonnen we het allemaal wel genoeg te vinden. Die avond sliepen we in een kapelletje van een oud klooster in Simonstown.

De volgende ochtend vertrokken we na een bezoekje aan de pinguïns langs de kust, verder naar Kaap de Goede Hoop. Een mooi, groot natuurgebied met een diversiteit aan bloemen, planten en dieren. Na het beroemde fotomoment, met vele andere toeristen, bij Cape Point hebben we een grote rots beklommen om te genieten van het geweldige uitzicht van Kaap de Goede Hoop.
Bij onze volgende slaapplaats werden we opnieuw verrast, twee super moderne appartementen met als je om het hoekje van de straat keek, uitzicht op de Tafelberg. Sommige voelde zich hier helemaal thuis en maakte meteen een zwijnenstal van dit mooie appartement door de hele koffer overhoop te halen in de slaapkamer. Gelukkig konden we hier drie dagen blijven en was er genoeg tijd voor Inge om dit weer op te ruimen.

Omdat het weer de volgende dag ons wel aanstond zijn we meteen de voet van de Tafelberg opgereden. Na de verhalen van Lindy over het beklimmen van deze bijzondere verschijning besloten we netjes in de rij te gaan staan voor een ticket voor de kabelbaan. Bovenaan stond ons een prachtig uitzicht op te wachten over de hele stad en omgeving, waaronder Robbeneiland.
Ook het bezoeken van het toeristische Waterfront was een beleving. De uitgebreide haven met veel terrassen, muzikanten die hun kosten wilde verdienen op straat, de mime spelers en tussendoor de bedelaars vulde onze dagen leuk op. In de grote stad werd het tijd om te gaan shoppen voor souvenirs voor het thuisfront. Terwijl Lindy op haar hurken zat gaf de medewerker met een ladder een knikje aan Drea omdat hij voorbij wilde. Zij stapte naar achter en opeens… een oorverdovend gerinkel wat niet op leek te houden. Een stellage met mooie exclusieve zelfgemaakte Afrikaanse beeldjes leek als een dominospel in elkaar te storten in duizenden stukjes op de grond. Gelukkig waren het er maar een aantal en kon Drea met een rood hoofd aan de medewerkers uitleggen hoe het gebeurde. Vier boos kijkende personeelsleden stelde Drea gerust dat de schade niet voor haar rekening was. Na de eerste schrik en snel verlaten van deze winkel zijn er uren later nog grapjes over gemaakt.

Als echte toeristen hebben we met de hop on - hop of bus de rest van deze indrukwekkende stad bekeken. De beroemde witte stranden met vele nationale en internationale beroemdheden, mooie gebouwen, de marktjes, het stadion en de parken zorgden voor een totaal plaatje van de stad. Nog even een bezoekje aan Sea Life en de Botanische tuinen om vervolgens een start te maken met de Route 62 richting Stellenbosch.

Het is nu 00.10 uur en we hebben na ons laatste avondmaal met Lindy dit verhaal geschreven. Deze vakantie is voorbij gevlogen, maar om er voor te zorgen dat jullie geen vierkante ogen krijgen en een plaspauze in te lassen, krijgen jullie volgende week de rest van ons Afrika avontuur te lezen.

Groetjes,
Cobie, Drea, Inge en Jacco