Bij Lindy op de koffie (deel 2)

De koffie is inmiddels koud geworden en de melk bijna zuur maar het lange wachten op het tweede deel van het reisverhaal wordt vandaag eindelijk beloont!

Bij aankomst in Stellenbosch hebben we voor het eerst kennis mogen maken met de wateren van Afrika. Een lekkere tamelijk verfrissende duik in het zwembad van Marie B&B, wat vooraf nog even schoon werd gemaakt door Zulu Cobie met zijn schepnetje. Die dag hebben we nog even lekker geslenterd over een klein marktje waar Lindy ons heeft verbaasd met haar handelsgeest.

Aangekomen in Outshoorn, na een tocht van bijna 500 kilometer, was het tijd voor een volgend avontuur. Het bezoeken van een Ostrichfarm, oftewel het voeren, aaien en berijden van een struisvogel. Nadat iedereen het zitten op dat beest had overleefd maakte Inge en Jacco zich gereed voor beide een gewaagd ritje achterop. Na wat geihaaa, tjacka en hopsa vlogen de struisvogels door de wei met Inge er nog op en Jacco er half achteraan. Erg hilarisch en hele leuke fotomomentjes.
Inge heeft zichzelf overwonnen en het ritje overleefd. Helaas liep het voor Jacco wat anders af, de vogel schoot de hoek in en Jacco verloor na een paar minuten zijn evenwicht en belanden achter de struisvogel. Een kleine tegenvaller maar door deze actie konden we die avond lekker genieten van een stukje vlees op de braai. Tijdens die braai kwam Lindy na twee bezoeken aan een struisvogelfarm, het jarenlange bezichtigen van de struisvogels van molenaar Jeg, tot de conclusie dat dit wonderlijke dier geen Struidsvogel heet maar luistert naar de naam Struisvogel. Een mooie ontdekking in je 19e levensjaar dachten we zo.

Om het laatste stukje van de rondreis af te maken, zijn we de volgende ochtend vroeg weggereden naar Port Elisabeth. Omdat het nog een hele reis was, hebben we die dag niet veel ondernomen. Lindy had ’s avonds een bijeenkomst voor school en Jacco en Inge werden uitgenodigd door huisgenoten van Lindy om mee naar de cocktailbar te gaan voor een gezellig drankje.

Als je in Afrika bent moet je de Big 5 spotten, daarom zijn we vrijdag bepakt met fototoestellen en een verrekijker naar het Kragga Kamma park gereden. Dit is een safaripark met allerlei soorten wilde dieren zoals giraffen, wrattenzwijnen, zebra’s, herten en apen. Omdat Cobie wat koekjes bij zich had liggen en een aantal hongerige apenoogjes zag kon hij het natuurlijk weer niet laten om deze beestjes even te voeren, tegen de regels van het park in. Snel het raampje open, koekje naar buiten en dan genieten van de aapjes die gulzig het koekje naar binnen propte en zaten te wachten op de rest van het pak. Schijnbaar stond Cobie in contact met de dieren want er kwamen steeds meer en meer aapjes kijken wat deze meneer toch aan het doen was. Nadat hij gewaarschuwd werd door de familie om echt te stoppen gingen we verder voor ons eerste dier van de Big 5: De Neushoorn. Nummer 1 was gespot, en nog dichtbij ook..

Omdat we zo in de stemming waren zijn we die zaterdag naar het Addo Elephant park geweest om de rest van de wilde Afrikaanse dieren te kunnen bekijken. Nummer 2 stond al netjes bij de ingang op ons te wachten, de Olifant. Met hele kuddes tegelijk liepen ze over de weg en langs de auto op. Een leuke ervaring, die de zoektocht naar de rest van de dieren extra spannend maakt. Helaas is het park zooo groot, dat we jammer genoeg geen leeuwen en luipaarden hebben gezien, maar gelukkig hebben we nummer 3, de bizon wel kunnen bewonderen. Daarnaast hebben we vele andere dieren gezien en hebben we de hele dag rondgereden om die avond met vermoeide ogen aan te komen in de boomhut, waar we die avond sliepen.

De volgende dag was het eindelijk zover, een moment waar een aantal van ons al heel lang van dromen en sommige de hele reis al naar uit kijken. Het rijden op prachtige, grote olifanten!
Na een autorit van 2 uur over een bijna onmogelijke bergpas en het testen van de onderkant van de auto, kwamen we aan in het olifantenpark. Drie olifanten kwamen sjokkend om de hoek en bevonden zich een weg naar de hut waar wij ze op stonden te wachten. Vanaf een opstapje gleden we op de rug van de olifant waar ons verteld was de gids goed vast te houden. Langzaam kwam er beweging in en wiebelde we wat heen en weer. Wat was dit hoog zeg, de olifanten waren tussen de 3 en de 4 meter lang en waren nog niet allemaal uitgegroeid. Tijdens een lange wandeling kregen we uitleg over de olifant, zijn gedrag en gewoontes. Nadat we 3 kwartier later weer met beide benen veilig op de grond stonden was het tijd voor wat foto momentjes op de knieën van deze geweldige dieren.
Omdat ook de olifanten honger kregen was er daar na de mogelijkheid om ze te voeren via de ‘stofzuiger’ slurf of rechtstreeks in hun mond. Wat was dat bijzonder om te zien, met je hoofd voorzichtig tussen de slachttanden om te zien hoe deze dieren stonden te genieten van hun welverdiende voedsel. We werden nog voorzien van een heerlijke lunch zodat we met een goed en voldaan gevoel de bergpas terug konden rijden. Het was een geweldige ervaring, Prachtbeesten zijn het!!

De laatste dag was voor ons een spannende dag, het bezoeken van een township.
Omdat Lindy had laten weten dat er door ons geld was ingezameld werden we uitgenodigd voor een rondleiding in het Care-Centrum Mission Vale. Dit is een middelpunt in een township opgezet door Zuster Ethel, een Britse die in 23 jaar van haar leven dit centrum tot een geweldige locatie heeft gemaakt. Lees er maar eens over op de site : http://www.missionvale.co.za/about.php
Op deze plek is Lindy en haar huisgenoten 1 keer per week te vinden om de kinderen na school op te vangen. Ze spelen, zingen, dansen en maken muziek met deze groep van 200 kinderen. Daar krijgen ze wat te drinken en een boterham, vaak het enige wat ze te eten krijgen die dag.
Het is ongelofelijk. Toen we aankwamen stond er een groep van zo’n 300 mensen te bidden en te danken voor het halve brood dat ze even later uit de keuken kregen aangereikt. Een half brood voor misschien wel een gezin van 10 personen. De mensen die hier staan kunnen niet werken, zijn ziek of te oud. Vele van hen hebben ook de zorg voor hun kleinkinderen op zich genomen omdat een hele groep ouders (tussen de 18 en 30) is overleden aan de gevolgen van Aids. Één keer per week wordt er een voedselrantsoen uitgedeeld bestaande uit 1 kilo suiker, n pak meel, blikje vis, blikje bonen, 6 theezakjes en een stukje zeep. Dat krijgen ze niet zomaar, daar moeten ze namelijk vuil voor verzamelen. Als je een tas met blikjes, zakjes of andere materialen inlevert krijg je een bon en mag je n pakketje ophalen, maximaal 1 keer per week. Daarbij komt niet iedereen hiervoor in aanmerking. Je kunt op gesprek komen waarin je jou probleem kunt vertellen, later wordt er beoordeeld of dat het gezin in aanmerking komt voor het voedselpakket, of dat ze in staat zijn zelf hun brood te verdienen.

De rondleiding was erg aangrijpend. Een kapel, een zaal om met elkaar te kunnen praten, een naaiateliertje waar o.a. kapotte (gekregen) kleding wordt gerepareerd, een schooltje voor zo’n 140 kinderen, de speelplaats met enkele degelijke speeltoestellen, de keuken, de kledingloods waar de gekregen kleding wordt gewassen en gerangschikt op maat wordt weggelegd en het Santa Claus pakhuis. Daar bleven we steken, in dit pakhuis staan allerlei dozen met daarop leeftijden en aantallen. Deze dozen zaten vol met kadootjes, tot nu toe zo’n 8.000. Veelal gekregen of gebruikt speelgoed en knuffels. Nog even sparen dus en hopen dat er nog sponsors gevonden worden. Dit zijn kadootjes voor de kinderen voor Father Christmas Day. Er worden dit jaar zo’n 10.000 kinderen verwacht die op 14 december de 4 Santa’s een hand komen geven. Ouders zijn niet welkom want het is een speciaal kinderfeest. De kinderen krijgen om beurten een kadootje, een beker met jus, een bolletje ijs ( milkshake) en een lollie. Wat een groot feest als je het hele jaar door niks hebt. Heel voorzichtig is ook gevraagd of onze bijdrage besteed mag worden aan de lollies voor 10.000 kinderen in plaats van 200 shirtjes. We hebben voorzichtig gevraagd wat dat ging kosten en nog niet gezegd hoeveel geld er is opgehaald. De andere helft is immers bedoeld voor het kinderhuis. Hoeveel horen we volgende week.

Het is een heel verhaal geworden, maar het was ook zo aangrijpend. Ouders die met hun kinderen in krotjes wonen, geen werk en voedsel hebben en afhankelijk zijn van anderen, generatie op generatie lang. Niemand kan hier wat aan doen en dit zal altijd zo blijven, over 10, 20, 30, 50 jaar zullen deze townships nog steeds een bestaan hebben.

Na deze indrukwekkende dag was het helaas al weer tijd voor de terugreis. Om 18.00 vertrokken we weer naar huis, met 4en. Lindy probeerde zich goed te houden, maar ze zal vast diep gezucht hebben. Zij blijft alleen achter maar wel met nog n paar leuke weken voor de boeg en we zien haar terug over 38 dagen, in Nederland.
De reis verliep voorspoedig, geen vertragingen en in Dusseldorf werden we opgewacht door 3 Nederlandse vlaggetje gewapperd door de familie Cornelissen. Ze hadden ook een heerlijk pannetje soep en die avond hebben we lekker zitten smullen van een heerlijke boerenkool stamppot bij onze buren Jan en Ria. Bedankt allemaal!

Wat een geweldig onvergetelijk avontuur zijn deze 17 dagen geweest, zoveel dingen die we hebben meegemaakt en dingen die altijd in ons geheugen zullen blijven bestaan.
Lindy bedankt voor jou goede keuze om naar Afrika te gaan, als jij die niet had gedaan zouden wij ook nooit naar Zuid Afrika gekomen zijn.

Jacco, Inge, Cobie en Drea