Genieten!

Alweer twee weken geleden stond ik bij de douane met wat traantjes in mijn ogen te zwaaien naar mijn familie die samen door de douane liepen. Helaas zaten de twee weekjes met elkaar er al weer op, ze waren onvergetelijk en zoals jullie hebben kunnen lezen hebben we heel veel leuke, spannende, grappige, indrukwekkende dingen meegemaakt die we als gezinnetje nooit meer zullen vergeten.

Vorige week heb ik tijdens de individuele begeleiding geschilderd met de kinderen. Na de vraag, wat is je grootste droom, gingen ze meteen druk in de weer met de verschillende kleuren verf en kwasten. Op één kind na schilderde iedereen een familie bij elkaar, elkaar vasthoudend of in een groot huis. In die koppies van de kinderen gaat zoveel om, ze vinden het moeilijk dat ze hun ouders zo weinig zien of nooit meer zullen zien en dromen ervan dat dit anders zou zijn.
Één meisje schreef ‘Hoop Geloof en Plezier’ boven de tekening. Hoop dat het gezin weer bij elkaar zou mogen wonen in een echt huis, geloof omdat God ze altijd zou helpen om gelukkig te worden en voor elkaar te zorgen en plezier omdat ze dit niet kent met haar gezin maar wel heel graag zou willen.
En dat zegt een meisje van 11 jaar…

Zaterdagochtend liep om half 6 (half 5 Nederlandse tijd) mijn wekkertje al af. Met nog wat slaap in mijn oogjes zag ik dat Marjella al druk in de weer was … vandaag was het voor haar ook eindelijk zo ver. Ze nam die ochtend het vliegtuig naar Johannesburg om daar haar ouders te ontmoeten en samen terug te reizen naar Port Elisabeth. Ik weet nog goed dat ik bijna drie weken geleden in de aankomsthal wachtend op mijn familie tegen haar zei, lieve Marjella jou ouders zijn er ook zo en deze weken vliegen voorbij. En inderdaad nu was het voor haar ook al zover. We hebben nog een kopje thee gedronken waarna Anouk en ik Marjella uitzwaaide zodat ze lekker kon gaan genieten met haar ouders.

Anouk en ik waren afgelopen weekend met z’n 2e thuis en besloten er een leuke dag van te maken. Berend sloot zich aan bij de groep en bood heel aardig aan om met zijn 4x4 auto wat rails te rijden, lekker of the road, kan niet anders dan leuk zijn!! Even wat informatie aangevraagd in een winkel en op naar het of the road pad vlak bij het strand. Het was een zandpad wat je om Port Elizabeth heen zou leiden. Berend zetten de auto stil zo ongeveer 4 meter vanaf de weg, even kijken of we wel verder kunnen. Na wat professionele blikken richting het pad te hebben geworpen besloten we om verder te gaan, hier dacht de auto iets anders over. We konden niet meer vooruit, maar ook niet achteruit. Dat zul je meemaken, meteen op het eerste stuk zo vast komen te staan dat je hulp moet vragen aan een aardige voorbijganger. Om onze genante actie stoer af te sluiten besloten we maar snel verder te rijden over het verharde pad. Weg hier!!
Bij het volgende pad sloegen de twijfels weer wat toe, waarom niet nog een gokje wagen. De kans dat dezelfde mensen ons eruit moeten trekken is heeel klein.
Een zandachtige pad een heuveltje op. Hier en daar wat gehobbel, wat werd versterkt door de achterbank die los door de auto zwieberde. Bovenop het heuveltje stond de volgende verassing ons op te wachten, een zandbak.. Op het moment dat Berend het zand ziet zet hij hem meteen in de achteruit en wil zo snel mogelijk weg bij het zand want dat kon niet goed aflopen, maar het was al te laat. Daar zaten we alweer vast maar deze keer was er niemand te bekennen.
Na heel wat denken, graven en houten planken besloot Berend een kennis van de kerk te bellen met de vraag of die ons kon komen helpen. Na 2 uur wachten kwam er een jeep aan met daarin twee prekers van de kerk die de banden leeg liet lopen. Beetje raar dachten we zo maar dan had je meer grip en hij reed zijn auto er zo uit. Na wat nadenken van de preker kwam hij er achter dat Berend zijn 4x4 wel aan had staan maar zijn wielen niet handmatig had geblokkeerd. Geen wonder…
Omdat hun het leuk leek de weg af te maken gingen wij natuurlijk mee zodat we elkaar eruit konden trekken. Een leuke ervaring, op de weg wilde de man nog even tegen ons zeggen dat we de banden nog wel even op moesten pompen. Hij stapt uit en hij schrikt zich een hoedje, wat denk je, de band van de velg afgelopen omdat de band zacht was. De prekers boden netjes aan om de band wel even op te gaan pompen ze hadden namelijk de tijd van de wereld. Althans zo leek het, de ene preker moest over een uur een bruiloft begeleiden terwijl hij nu nog met een krik onder de auto lag.
Na nog wat gewacht te hebben konden we eindelijk onszelf richting huis begeven waar ons nieuwe huisgenootje op ons stond te wachten. Heidi, een 26 jarige meid uit Duitsland die sinds vier jaar in Nijmegen woont voor haar studie en hier voor vier maanden blijft.

Maandag was het weer huiswerktijd en lag ik lekker met mijn laptopje in de zon, voor jullie moeilijk voor te stellen maar voor mij steeds meer realiteit. Hoe dichterbij december komt hoe warmer het hier wordt. Ik kon dus ook niet wachten om met een flinke plons het zwembad voor het eerst uit te proberen! Die middag nog even wat gaan drinken met Talitha, die op was van zenuwen voor de aankomst van haar ouders die avond. Ik vind het erg leuk om te zien hoe Marjella en Talitha uit kijken naar de komst van hun ouders omdat ik weet hoe fijn het is als ze hier zijn. Lekker samen zijn en ze allerlei dingen laten zien zodat je er samen nog over na kunt praten, Heerlijk!

Afgelopen week liep de planning op stage wat anders, doordat er donderdag een kerstviering voor de deur stond was het de hele week druk oefenen voor de engeltjes, herders en schapen. Hierdoor moest de begeleiding wijken en heb ik ze maar gewoon krijtjes, glitterstiften en papier gegeven en konden ze lekker aan de slag. Omdat donderdagavond ieder kind een kerstkadootje zou krijgen van de Kerstman mocht ik mee op pad voor kleinigheidjes. Met mijn Child Care Worker en een cliënt in de auto op naar het shoppingcentrum, na wat rijden, een keer links een keer rechts kwamen we ergens in een Township waar de plaatselijke crimineel wat spulletjes in de uitverkoop had liggen.
Ik heb me nog nooit zo blank gevoeld als die middag, daar liep ik dan met mijn laptop op mijn rug dicht bij mij Child Care Worker om vooral maar niet op te vallen in deze ‘zwarte’ drukte.
In plaats van leuke spelletjes of een schriftje kregen de kinderen slippers, haar stiekjes of een BH, die zelfs een oma nog niet aantrekt, en dat allemaal om de kinderen een kerstgevoel te bezorgen.
Toen we bij de kassa stonden viel mijn oog op een rekje met allerlei soorten kaartjes. ‘Funeral’ stond er boven, dat betekende toch echt begrafenis toch?! Er hing een kaartje voor oma, voor opa, voor vader, voor je moeder, voor je kind, je buurvrouw en ga zo maar door.
Ik keek mijn Child Care Worker met wat ongeloof aan, wat is dat? Ze legde me uit dat je daar een kaartje kon kopen waar een rekeningnummer op staat, iedere maand maak je een bedrag over en als diegene dan dood is kun je een begrafenis organiseren. Een soort uitvaartverzekering maar dan ligt dat hier gewoon in de winkel tussen de schoenen en ondergoed. Een leuk kadootje voor kerst of de bittere realiteit die je weer even aan het typische Afrikaanse leven doet denken…

De kerstshow pakte iets anders uit dan gedacht, nadat de engeltjes de herders en de schapen hebben toegezongen en Maria haar kindje kreeg was het hele kerstspel binnen pakweg 10 minuten weer afgelopen en kon het speechen beginnen. Natuurlijk moest de staf van MTR nog even naar voren komen om bedankt te worden voor de inzet die ze dagelijks tonen voor de kinderen. Daarbij werden de studenten Lotte en Linda natuurlijk niet vergeten, ik bleef nog even rustig zitten want Linda?!
Die ken ik niet, in die drie maanden dat ik daar nu loop heb ik mijn naam toch echt niet veranderd.
Nadat Lotte Dr. Watson liefelijk toeriep dat het Lindy was mocht ook ik naar voren komen om mijn bedank woorden in ontvangst te nemen. Na deze wijze woorden begreep ik wel waarom ze me Linda noemde, ze wist niet eens wat ze over mij moest zeggen toen ze me voorstelde en kon geen woord uitbrengen over wat ik daar al die tijd al doe. Een beetje teleurstellend als je krijgt te horen dat buitenlandse studenten het altijd zo leuk doen op de golfdag die nog komen gaat..
Om de avond leuk af te sluiten hebben we onder het genot van een drankje geluisterd naar Berend en een vriendin die samen muziek maakte in een plaatselijke ‘karaoke’ bar.


We hebben nog maar een paar weekjes voor de boeg en daarom heb ik een lijstje gemaakt met de dingen die ik hier zeker nog wil gaan doen met bovenaan de activiteit Surfen. Zaterdag meteen in de auto gesprongen richting Jeffreysbay om daar wat golven te pakken. Nadat we onszelf in een prachtig pak hadden gewriemeld en een net te grote plank onder de oksel kregen geschoven kon de surfles beginnen. Even wat instructies voor deze amateurs om ervoor te zorgen dat we niet bond en blauw uit het water zouden komen. Eerst wat peddelen, daarna al iets meer de hoogte in om vervolgens jezelf gigantisch voor schut te zetten door een poging te wagen om op het bord te blijven staan.
Het was een onwijs leuke dag en ik vond het super leuk om te doen (ofja om het te proberen).

Zondagochtend kreeg ik een smsje van Marjella of ik niet even met haar en haar ouders mee naar het marktje wilde want ik was toch als enige wakker. Dat aanbod slaan we niet af, ik was wel benieuwd naar de handelsgeesten van de ouders van Marjella. Na het marktje te hebben bekeken vonden ze het tijd voor een drankje, een hapje, een standwandelingetje en een drankje om vervolgens mij ook nog aan te laten schuiven bij het avondeten. De dag pakte heel anders uit dan geplant wat het extra leuk maakte. Het was een gezellige dag en ik kan wel zeggen dat Marjella twee schatten van een ouders heeft die trots op elkaar mogen zijn.

Nog precies vier weken te gaan en ik zal afscheid moeten nemen van dit mooie land met mijn hoofd vol prachtige herinneringen aan mij tijd in Afrika. Nog maar twee weken stagelopen, nog twee keer naar het Township, een weekje reizen en dan richting huis voor een koude kerst.
De tijd vliegt voorbij en het is nu vooral genieten van de dingetjes die we hier nog gaan beleven.

Heel veel liefs!
xxx